Праменьчык святла і дабрыні. 5 студзеня – Дзень работнікаў сацыяльнай абароны
Яркімі фарбамі дыванкоў, развешаных на агароджы каля дома, сустракае падворак аднаго з падапечных сацыяльнага работніка Вольгі Саган, якая тут распачала генеральнае прыбіранне.
– Да свята абавязкова трэба памыць вокны, фіранкі, павытрасаць дарожкі, – завіхаецца Вольга Паўлаўна.
Жыццярадасная і добразычлівая, яна з любоўю расказвае пра сваіх сяброў. Так цёпла называе кожнага з дзесяці сваіх падапечных. За дзень з вёскі ў вёску, з Галаўнінцаў у Бенькаўцы, Малышы набягае не адзін кіламетр. На ўсё ў яе хапае сіл, усюды паспявае. Ведае – яе чакаюць. Кожнаму пажадае здароўя, пацікавіцца жыццём-быццём і за працу прымецца. Растапіць печ, прынесці вады, заплаціць за камунальныя паслугі, па рэцэпце ўрача забяспечыць лякарствамі, купіць прадуктаў – не пералічыць усіх клопатаў і паслуг, што выконваюць сацыяльныя работнікі. У прафесію Вольга Саган трапіла выпадкова: прыйшла сюды з сельскай гаспадаркі на падмену водпуску. Так і засталася на два дзесяцігоддзі. Прыкіпела да людзей, якім не абысціся без яе, яны сталі часткай яе жыцця. Зусім не выпадкова ў раённым конкурсе прафесійнага майстэрства сацыяльных работнікаў Вольга Саган прызнана лепшай. Вопыт, асабістыя якасці і, канешне, заўсёдная падтрымка сям’і – складальнікі яе поспеху.
Другое месца ў гэтым конкурсе заняла Зоя Біліновіч – вопытны і адказны спецыяліст, добры і спагадлівы чалавек. Жыве яна ў Куршынавічах. У сакавіку будзе 20 гадоў, як Зоя Раманаўна перакваліфікавалася з кандытара ў сацработніка. Але, адзначае, пра зроблены выбар ніколі не пашкадавала:
– Адказнасць за маіх васьмярых бабуль і дзядуляў – важная частка маіх клопатаў.
Сярод яе падапечных вяскоўцы рознага ўзросту і сямейнага становішча. Тактоўная і сардэчная Зоя Біліновіч да кожнага знаходзіць падыход, для кожнага знойдзе цёплае слова, за што ні возьмецца – зробіць акуратна.
І хоць працоўны дзень сацыяльнага работніка доўжыцца стандартныя 8 гадзін, праходзіць ён не заўсёды па графіку і ў яго межах. Вось і днямі Зоя Раманаўна па просьбе сваіх бабуль і дзядуляў ездзіла ў Баранавічы за пакупкамі. Дарэчы, усе яе падапечныя даўнія сябры раёнкі – выпісваюць “ЛВ” шмат гадоў.
У тройцы пераможцаў прафесійнага конкурсу і сацработнік з Падлесся Святлана Тарабаш. Жыццёвыя абставіны прывялі яе, фармацэўта, у прафесію, у якой яна сябе адчувае вельмі ўпэўнена. Медыцынскія навыкі толькі плюс у рабоце з пажылымі людзьмі.
– Да ўсяго чалавек прывыкае. Галоўнае, каб мае падшэфныя не адчувалі сябе адзінокімі, – дзеліцца Святлана Аляксееўна. Яна, акрамя іншага, ім і ціск памерае, і, калі трэба, пастрыжэ, дапаможа прыгатаваць абед, вырашыць шмат іншых надзённых спраў. Нераўнадушны і актыўны чалавек, шчырая і адданая сваёй справе, яна ўспрымае чужы боль як свой, не цураецца ніякай работы. Да таго ж, Святлана – удзельніца мастацкай самадзейнасці. Аптымістка па натуры, дорыць дабрыню і пазітыўныя эмоцыі іншым.
Сацработнікі – бы праменьчык святла, які саграе і разбаўляе адзіноцтва. Ім, неабыякавым да чужых праблем, уласцівы асаблівая вытрымка, сардэчнасць. І гэта абавязковыя якасці для такой работы.
Наталля ПЕРАПЕЧКА.
Фота Сяргея ВАРАНОВІЧА.