Моцныя карані

Ды і не толькі яго. Апошнім часам многія вяртаюцца ў бацькоўскія хаты, а калі нехта прадае сядзібу, то купцы тут як тут. Вось так некалі не змог пакінуць вёску, дзе вырас, Мікалай Лашук. З горада Нясвіжа ўгаварыў пераехаць сюды жонку Наталлю, так і жывуць у Каранях. Дзяцей выгадавалі: 3 сыны ўжо дарослыя, дачушка – школьніца. Лад і парадак у сям’і. Наталля –  выдатная гаспадыня, маці, жонка. Але асноўнае, што выдзяляе гэтую жанчыну, –   вельмі добры, мяккі і спагадлівы характар і асаблівая філасофія жыцця. Яна і прафесію выбрала сабе адпаведную –   сацработнік: дапамагае людзям, якім гэта вельмі неабходна. Зусім адзінокія, адзінокапражываючыя, якія па ўзросце сваім ужо не маюць сіл вырашыць некаторыя бытавыя пытанні, нямоглыя разлічваюць на падтрымку і дапамогу Наталлі Мікалаеўны. І вось ужо 17 гадоў яна ідзе да іх хоць днём, хоць ноччу. Не толькі ў Каранях яе рады бачыць, яна свая для тутэйшых з усёй акругі – Дарава, Федзюкі, Сакуны, Туркі, Тумашы, Ураджайная, Бажкі – хоць у адной, хоць у дзвюх хатах яе чакаюць. Тройчы  на тыдзень абавязкова пастукае ў дзверы да ўсіх 17 падапечных. А да Марыі Міладоўскай з Бажкоў загляне кожны дзень. Адзінокая жанчына пасля траўмы не можа рухацца самастойна, таму Наталля Мікалаеўна і ў хаце прыбярэ, і абед згатуе, і лекі прынясе. А галоўнае – яна ўмее слухаць людзей, якія, бывае, толькі ёй адкрываюць свае сэрцы. Часцей за ўсё расказваюць кабеты пра былое, перажытае гора, радасці: і яны некалі былі маладымі, марылі, кахалі, змагаліся за свае пачуцці. Зінаіда Тарасевіч з Сакуноў, якой сёння 96 гадоў, і Ганна Плюшчыкава перажылі вайну, нацярпеліся бяды…

А па-суседску ў Каранях пажылыя бабулькі, здаецца, і дня не могуць пражыць без Наталлі. Ніна Глобуз, Аліна Тарасевіч, Феафанія Глобуз, калі што,  самі наведваюцца: ціск памераць, “на параду”, проста так абмеркаваць мясцовыя навіны. Бывае, што і Наталля падключае сваіх падапечных да вырашэння нейкіх вясковых спраў. А іх збіраецца нямала. Напрыклад,   арганізаваць землякоў на добраўпарадкаванне вуліц. А яшчэ клапоцяць Наталлю Мікалаеўну выдзяленне пашы для жывёл з асабістых падсобных гаспадарак грамадзян, вулічнае асвятленне вёскі, работа аўталаўкі. Адным словам, не было ў Наталлі “сапернікаў” пры выбарах старасты вёскі. Аднагалосна вяскоўцы не толькі прасілі, але і патрабавалі, каб іменна дэпутат Наталля Лашук узяла на сябе абавязкі старасты вёсак Карані, Тумашы, Дайнякі.

Зразумела, работы прыбавілася. Цяпер яна працуе яшчэ і з дакументацыяй па афармленні пашпартоў сядзіб вяскоўцаў, дапамагае арганізаваць дастаўку паліва на зіму, ды і, наогул, стараста ў курсе ўсіх спраў сваіх вяскоўцаў.

– Чалавек шчаслівы тады, калі ён запатрабаваны і мае за сваю работу ўдзячнасць ад людзей, – гаворыць Наталля Лашук. – А мне вяскоўцы  давяраюць, я шчаслівая і ад таго, што сям’я разумее важнасць маёй работы, па магчымасці імкнуцца дапамагчы…

Муж Наталлі  Мікалай ужо 10 гадоў, як памяняў прафесію будаўніка на сацработніка. Гэта вырашыла многія праблемы. Цяпер ён і вадзіцель, і незаменны памочнік. Нешта адрамантаваць, падкасіць, завезці чалавека на медабследаванне, даставіць прадукты, лекі і г.д. – яго абавязкі.

– Я не магу сказаць, што мая работа і грамадскія даручэнні – усё лёгка і проста. Патрэбна шмат і фізічных сіл, і маральных. Але мая жыццёвая філасофія, якая да-зваляе спраўляцца з многімі сітуацыямі, вельмі простая: людзей трэба любіць.