Іван Васільевіч і яго мірная прафесія
Шаноўны ветэран Вялікай Айчыннай вайны, настаўнік, наш паважаны зямляк Іван Вялічка 8 лістапада адзначыў важкі юбілей – 90-годдзе з дня нараджэння. Ён мог стаць міліцыянерам, авіятарам, перакладчыкам, але лёс наканаваў звычайнаму вясковаму хлопцу з Нясвіжскага раёна іншую – самую мірную і неабходную ва ўсе часы прафесію настаўніка. Да Нясвіжскага педвучылішча былі дзяцінства ў вёсцы Еськавічы, 6 класаў польскай школы, жыццё ў нямецкай акупацыі і доўгія вёрсты вайны. Апошнія – асаблівая старонка ў багатым на падзеі жыцці Івана Васільевіча.Калі летам 1944 года яго прызвалі ў дзеючую армію, бацька, які ваяваў на франтах Першай сусветнай, даў наказ: служыць годна. Радавы 297-га стралковага палка 5-й арміі быў аўтаматчыкам на Трэцім Беларускім фронце. У час адной з фашысцкіх мінамётных атак на тэрыторыі Усходняй Прусіі Івана Вялічку параніла.
– Раненне было цяжкае, больш за 2 месяцы лячыўся ў шпіталі. Але нічога: раны загаіліся. Галоўнае, застаўся жывы! Разам з таварышамі радаваўся перамозе над фашызмам, – успамінае ветэран.
На парадным пінжаку Івана Васільевіча ордэн Айчыннай вайны ІІ ступені, медаль “За адвагу”, шматлікія юбілейныя медалі ў гонар Вялікай Перамогі – адзнака доблесці і мужнасці. Менавіта так, у поўным парадзе, ён заўжды сустракае гасцей.
Пасля вайны франтавікі разам з усімі актыўна ўключыліся ў аднаўленне народнай гаспадаркі. Іван пайшоў працаваць токарам на завод у Падмаскоўі. Але марыў пра вучобу. Збылося: сярод іншых мэтанакіраваных і талковых стаў навучэнцам педвучылішча.
Адразу пасля яго заканчэння захапіла, закруціла ў віхуры падзей школьнае жыццё. Малады, актыўны, ён не баяўся пачынаць новае, заўсёды знаходзіў агульную мову з калегамі і, канешне, вучнямі – за вялікую педагагічную біяграфію іх у настаўніка Вялічкі была не адна сотня.
На пачатку свайго станаўлення ў прафесіі Іван Васільевіч узначальваў школы ў Шавялях, Гулічах… Ініцыятыўнага франтавіка заўважылі і запрасілі на работу ў райкам ЛКСМБ, дзе ён паспяхова спраўляўся з абавязкамі ІІІ, а потым і ІІ сакратара. На вечары сустрэчы выпускнікоў ляхавіцкай школы, дзе прысутнічаў у якасці прадстаўніка райкама, пазнаёміўся з прыгажуняй студэнткай Лізаветай. Праз год яны сталі мужам і жонкай. І вось ужо 63 гады ідуць па жыцці разам – выхавалі сына і дачку, больш за 40 гадоў працавалі ў Альхоўскай сярэдняй школе. Заслужаная настаўніца Беларусі Лізавета Іванаўна выкладала геаграфію, Іван Васільевіч быў дырэктарам, пасля – намеснікам дырэктара па вучэбнай рабоце, настаўнікам гісторыі. Хапала часу і на грамадскую дзейнасць. Камунікабельны чалавек, ён з лёгкасцю вырашаў многія пытанні, за што паважалі землякі і выбіралі яго дэпутатам сельскага Савета дэпутатаў.
– У маладосці любыя праблемы здаваліся простымі. Заўсёды з мужам стараліся падтрымліваць адзін аднаго, дапамагаць, пры прыняцці важных рашэнняў абавязкова раіліся, – расказвае Лізавета Іванаўна.
Яны і сёння імкнуцца быць у гушчыні жыцця. Заўсёды з задавальненнем прымаюць запрашэнні на ўрачыстасці, якія ладзіліся спачатку ў Альхоўскай школе, а цяпер у Малагарадзішчанскім вучэбным комплексе.
Не забываюць Вялічкаў былыя калегі, вучні – тэлефануюць, прыязджаюць па знаёмым адрасе ў Задвор’і, дзе муж і жонка жывуць не адно дзесяцігоддзе.
Вось і 8 лістапада на юбілей Івана Васільевіча сабраліся не толькі дзеці з сем’ямі, блізкія і родныя, але і калегі-настаўнікі, супрацоўнікі аддзела адукацыі, спорту і турызму, райкама прафсаюза работнікаў адукацыі і навукі, райвыканкама. Віталі, віншавалі, зычылі здароўя, доўгіх гадоў жыцця, дабрабыту. Да гэтых віншаванняў далучаецца і раёнка.
З юбілеем Вас, паважаны Іван Васільевіч!
Галіна КАНЬКО.
Фота Сяргея ВАРАНОВІЧА.
