За падворкам поле, на ўскрайку лес

Паміж  лясамі і жытнёвымі палямі, паміж Меляхамі і Хацяжом на трох вуліцах  – Савецкая, Камсамольская, Лясная – раскінулася (сапраўды раскінулася – не адзін кіламетр трэба прайсці ад аднаго ўскрайку  да другога)  вёска з  каларытнай назвай Цыгань. Па расказах тутэйшых жыхароў, некалі даўным-даўно там, дзе цяпер бярэ пачатак  вуліца Камсамольская,  спыніўся пераначаваць цыганскі табар, ды так і застаўся. Потым зноў адправіўся вандраваць, а да паселішча прыкіпела назва Цыгань. Нібы адгалоскі той легенды – зніклыя ў невядомым накірунку ўказальнікі з назвай вёскі.

На жаль, мы не можам зазірнуць у будучыню. А вось адправіцца ў мінулае з дапамогай успамінаў – калі ласка.
– То вяселлі, то народзіны, то провады ў армію – свята на свяце адзначалі. Сталы накрывалі ў хаце, калі цёпла – у двары. Танцаваць хадзілі ў клуб, дзе збіраліся старыя і малыя, халастыя і жанатыя. Месца хоць і малавата было, затое ж  весела, – расказвае пра падзеі  сярэдзіны мінулага стагоддзя   Марыя Собаль. Усе яе 76 гадоў звязаны з Цыганню: тут нарадзілася, пайшла за аднавяскоўца замуж, нарадзіла чацвёра дзяцей. Памагала ім гадаваць 9 унукаў, цяпер не нацешыцца на 15 праўнукаў.  Працоўны лёс Марыі Васільеўны звязаны з сельскай гаспадаркай – шчыравала даяркай, якраз на той ферме, што была пабудавана на месцы колішняй стаянкі табара.  Побач працавала і суседка  з дома  насупраць Соф’я Азімка. Яна таксама, лічы, амаль карэнная цыганьчанка: яе малая радзіма хутар Гарэнец зусім недалёка ад вёскі.
– Сюды  дзецьмі бегалі ў васьмігодку. Былі    гады – вучняў налічвалася    да 300 чалавек! Прыхо-дзілі-прыязджалі з бліжэйшых хутароў, таксама з Меляхоў, Хацяжа,  Ганцавічаў. Нашы дзеці яшчэ да класа трэцяга вучыліся  тут. Потым школу закрылі, вучняў перавялі ў Крывошынскую СШ. Будынак крыху пастаяў, і яго знеслі. Шкада, канешне. Аднак, што зробіш: з некалі перспектыўнай (былі часы, што тут налічвалася каля 300 падворкаў)  наша Цыгань стала зусім маленькай, – з  лёгкім сумам гаворыць Соф’я  Азімка.
Суседкі – жанчыны разважлівыя, памяркоўныя і  да таго ж аптымісткі. На жыццё не скардзяцца,  спакойна ўспрымаюць факт, што з кожным годам усё менш становіцца тутэйшых жыхароў: цяперашнія пакаленні прывыклі жыць з большым камфортам, чым іх продкі.
У Цыгані, акрамя школы, даўно зачынены  сельскі клуб, куды прыходзілі на танцы і Соф’я Азімка, і Марыя Собаль, фельчарска-акушэрскі пункт, магазін (сёння гэты будынак з вялікім замком на дзвярах адзінока стаіць пасярод няскошанага пустазелля).  Але вяскоўцы (тут зарэгістравана 27 чалавек, праўда, жыве значна менш) не пакінуты сам-насам з немаладым узростам, праблемамі, клопатамі.  Па панядзелках і чацвяргах строга па раскладзе прыязджае  аўталаўка райпо. Людзей задавальняе асартымент, якасць, кошт тавараў. Некалькі разоў на тыдзень курсіруе і рэйсавы аўтобус. Медыцынская дапамога таксама недалёка: у Ганчарах ёсць  амбулаторыя  ўрача агульнай практыкі.  З павагай жыхары Цыгані гавораць  пра старшыню Ганчароўскага сельвыканкама  Уладзіміра Плескацэвіча, які часта бывае ў вёсцы, сустракаецца з людзьмі, цікавіцца іх праблемамі, па магчымасці дапамагае. На варце інтарэсаў землякоў стаіць і стараста Юльян Сіцько. Ён амаль 30 гадоў пражыў у Брэсце, дзе былі сям’я, работа. Захварэлі старыя бацькі,  прыехаў у 1997 годзе ім дапамагаць, так і застаўся тут.
– Якія ў нашым узросце клопаты? Абы здароўе не падводзіла. А ўсё астатняе паціху адолеем. Пенсію зарабілі, атрымліваем яе своечасова. У агародзе сёе-тое вырошчваем. Ды і лес побач: грыбы-ягады заўсёды ёсць. Хаця, канешне, такіх лясных ураджаяў, як раней, няма, – дзеліцца Юльян Міхайлавіч.
На вуліцы Савецкай па суседстве са старастам у доме свайго дзядзькі  жыве  Аляксандр    Бурба, які працуе ў Крывошынскім лясніцтве.  Ён вядомы ў вёсцы чалавек, бо трымае  каня па мянушцы Васілій.  Каму агарод заараць, каму  дровы прывезці  ці  выкапаную бульбу з агарода – без Аляксандра Сяргеевіча і Васілія  цяжка справіцца.
Пацягнула ў родныя мясціны і Уладзіміра Дудышку. Ён разам з жонкай Інай пераехаў у Цыгань у дом бабулі. Сямейная пара    хоць і жыла ў горадзе, сялянскай працы не цураецца, трымаюць пчол. Уладзімір працуе ў лясніцтве, Іна ўвіхаецца па гаспадарцы.
Акуратны дагледжаны падворак,  вабяць вока рознакаляровым дываном кветкі пад вокнамі ярка пафарбаванага доміка. Тут жывуць дбайныя гаспадары  Ганна і Аляксей Азімкі. Абодва цыганьскія. Як гаворыць Ганна Канстанцінаўна, пражылі звычайнае    жыццё, хапала і шчасця, і гора. Заўжды падтрымлівалі адзін аднаго, дапамагалі. Вось і цяпер 76-гадовая жонка даглядае свайго 80-гадовага мужа, які хварэе. Наведваюцца дачка, унукі, а праўнукаў чакаюць уладкаваныя ў двары арэлі.  Калі трэба што скасіць, дапамагае сусед, ён часта прыязджае  з горада ў дом бабулі.
Ганна Канстанцінаўна па-філасофску зазначае:
– Значыць, такі ў мяне лёс. Бог дае  чалавеку столькі  іспытаў, колькі ён можа вытрымаць.
Як ужо ўзгадвалася, раскінулася вёска шырока. Абысці яе з аднаго канца ў другі  нават маладому спатрэбіцца больш за гадзіну. Дагледжаныя, абжытыя, заможныя сядзібы   чаргуюцца з закіну-тымі, паўразваленымі, забытымі сваякамі былых гаспадароў. На адной з хат вялікімі літа-рамі напісана аб’ява аб продажы сядзібы. І побач  карціна, што настройвае на пазітыў.   У паштовай скрыні дома № 7 па вуліцы Лясной побач з акуратна складзенымі акулярамі ляжыць свежы нумар «Ляхавіцкага весніка» – значыць, тут жыве сябар раёнкі. Прывітанне, наш незнаёмы чытач!
Жыццё ў Цыгані ідзе сваёй ціхаплыннай чарадой. Заезджаму госцю магчыма і нязручна, асабліва ў цёмны час сутак ці  халоднай  зімой або пахмурнай восенню ў такой велічнай цішыні, акружанай дзе лесам, а дзе і балотам.  А мясцовыя называюць гэта  звычайным жыццём, якое па-свойму цікавае і насычанае. Тут ведаюць, калі, хто і да каго прыязджае ў госці, каму прывезлі новую  вялікую пакупку, якая ў каго здарылася падзея.  Жыццё працягваецца. А пабываўшы ў  такой вёсачцы, як Цыгань, яшчэ больш пераконваешся, наколькі прыгожая і каларытная наша сінявокая Беларусь.
Галіна КАНЬКО.
Фота аўтара.

Ганна Азімка.

Аляксандр Бурба, Аляксандр Свінабурка і конь Васілій.

Стараста вёскі Юльян Сіцько.

Суседкі Марыя Собаль і Соф’я Азімка.


Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *