Свята, якое заўжды са мной

Аднойчы гэта стане явай – я і восеньскі Парыж.
Уяўляеш? Я сяду ў самы сапраўдны самалёт. Узнімуся ў самае сапраўднае неба. Перамераю кіламетры самых сапраўдных белых аблокаў. А пасля ступлю на зямлю акурат у сэрцы Францыі.
Азірнуўшыся навокал, злаўлю тварам промні, а валасамі — вецер. Затым на поўныя грудзі ўдыхну пазалоту паветра. Затрымаю яе. Растваруся ў ёй. І выдыхну. Разам са слязьмі і шэптам шчасця:
— Прывітанне, вось і я…
І пачую ў адказ стрымана-мяккі голас рудых вершалін. І рушу насустрач яму – у бок Люксембургскага саду. Не ў гатэль, не да Эйфелевай вежы, не ў сабор Нотр-Дам. А проста з валізкай у Люксембургскі сад.
Каб адкрыць для сябе легендарны горад, наўсцяж даследаваны навукоўцамі і турыстамі, мне трэба нешта большае,чым кніжны архіў ці даведнік-гід. Я хачу пачаць наша знаёмства з дотыку да віхрастых парыжскіх скроняў. Перш, чым прыняць факты, я павінна адчуць, як бяжыць і пульсуе па нітках паркавых сцежак Жывое Жыццё.
З самага уваходу я пачну лавіць у аб’ектыў фотаапарата дрэвы, галінкі, лісце, кветкі, траву. На фоне будынкаў і скульптур з надстагадовай гісторыяй. Паверх неба, зямлі і вады. А над маёй галавою, разам з песнямі птушак і жамяры, будуць лунаць розныя мовы свету — ад ангельскай да японскай.
І сярод іх я ў нейкі момант выразна пачую сапраўдную французскую. Тую самую, што чуў вядомы амерыканскі пісьменнік Эрнест Хемінгуэй, шпацыруючы гэтымі ж сцежкамі ў мінулым стагоддзі. Той самы Хемінгуэй, што напісаў пасля незабыўную кнігу пра Парыж – “Свята, якое заўжды з табой”.
Люксембургскі сад – гэта 26 гектараў чыстых уражанняў. Таму праз колькі гадзін я напэўна ж стамлюся і прыпынюся дзесьці ў зацішным зялёным кутку. Прысяду наўпрост на траве, пры сваёй валізцы. Ці на адным са шматлікіх крэслаў, расстаўленых уздоўж сцежак. І, злёгку прыкрыўшы цікаўнасць у вачах газетай і кавай на вынас, буду назіраць за людзьмі.
Старыя і маладыя. Зусім дзеці. Кожны ў сваім тэмпе, са сваёй мэтай. Усе яны будуць праходзіць паўз мяне, пакідаючы незабыўны адбітак у памяці. А напрыканцы хтосьці падыдзе да месца, дзе я нібы вярба пры рацэ, і працягне аркуш паперы – мой партрэт. І тут жа рушыць далей, не чакаючы падзякі ці ўзнагароды. Пакінуўшы мяне сам насам з нечакана новымі абрысамі постаці і твару.
“Каб убачыць і адкрыць у сабе такое, сапраўды варта было прыехаць у Парыж,” – падумаю я. І, узрушаная, памкнуся злавіць невядомага мастака ў кадр. На шчасце, адна са шматлікіх спробаў апынецца ўдалай – здымак атрымаецца: восеньскі сад, усланая лісцем сцежка і далёкая постаць з шалікам, што матляецца на ветры.
Праз час, па вяртанні дадому, гэты класічны сюжэт станецца цэнтрам маёй фотавыставы “Яшчэ колькі слоў пра Парыж”. Той самай выставы, дзе я прэзентую землякам сваю новую падарожную кніжку, прысвечаную французскай сталіцы. І калі ты знойдзеш час і жаданне туды завітаць, то зможаш з першых рук і вуснаў упэўніцца: тое, што адкрыў Люксембургскі сад мне, Хемінгуэю нават не снілася…
Кава дапітая, тэма завершана. Засталося галоўнае: растлумачыць — табе гэта ўсё ведаць навошта?
Бо… у кожнага ёсць свой Парыж. У цябе – таксама. Але нешта падказвае, што ты адмахваешся ад яго, як ад мухі-назолы. Маўляў, мары – гэта паветраныя замкі, прыгожыя, толькі абсалютна непрыдатныя для жыцця. Вунь жа людзі спрабавалі, і нічога добрага з гэтага не атрымалася.
Веру. Аднак пагадзіцца не магу. Таму што з уласнага досведу ведаю: мара – гэта не вішанька на торце. Мара – гэта інструмент. І яго гучанне цалкам залежыць ад цябе. Ад тваёй рашучасці на ім іграць. Ад твайго жадання выдаткоўваць на гэта сілы і час, настойліва практыкавацца.
“Аднойчы гэта стане явай – я і восеньскі Парыж”. Думаеш, не страшна казаць такое ўслых?
Але я кажу. Бо дапускаю думку, што ў жывым жыцці магчыма ўсё, што толькі можна ўявіць.
Затым заплюшчваю вочы і пражываю сустрэчу з Парыжам у дробязях: колерах, гуках, фарбах.
А пасля раблю адзін невялічкі, але вельмі важны крок: апрануўшы цёплую куртку і боты, кірую з фотапаратам на вуліцу. Туды, дзе ў восеньскай стыні і змроку губляюцца закінутыя сады роднай вёскі. Ужо сёння, тут і цяпер, я вучуся знаходзіць і ствараць сваё свята. На аснове таго, што маю і што магу. Бо калі я аднойчы ступлю на зямлю у самым сэрцы Францыі, свята павінна ступіць разам са мной.
І ведаеш…
У маім жыцці дакладна быў час, калі я не мела ні цёплай курткі, ні ботаў, ні фотаапарата, ні здароўя, каб выйсці на вуліцу хаця б летам. І я нават не магла ўявіць, што буду сядзець з сапраўднай кавай у кубачку і так проста, па-свойску, расказваць пра гэта сапраўднаму табе.
Але аднойчы ўсё змянілася: насуперак жалезнай жыццёвай логіцы я ўзяла і проста дазволіла сабе Парыж…

Галіна Зыранава.