Белавежская пушча — адзін з самых тытулаваных нацыянальных паркаў свету /фота/

Першыя пісьмовыя згадванні пра Белавежскую пушчу датуюцца 983 годам. Вядома, што яшчэ ў ХII стагоддзі тут падоўгу жыў рускі князь Уладзімір Манамах, які здабываў зуброў, тураў і высакародных аленяў.Нацыянальны парк «Белавежская пушча» увайшоў у Спіс сусветнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА ў 1992 годзе. У 1993 годзе ён атрымаў статус біясфернага запаведніка, а ў канцы 1997 года Савет Еўропы ўзнагародзіў пушчу Еўрапейскім дыпломам — як адну з эталонных прыродаахоўных устаноў на кантыненце.

Тут налічваецца 59 відаў млекакормячых, сярод якіх: рысі, ваўкі, выдры, тарпаны (адноўлены выгляд ужо вымерлага за апошнія гады продка вядомага ўсім каня) і, вядома ж, зубры — жывёлы, якія сталі сімвалам запаведніка.

Гэта самае буйнае і цяжкавагавае млекакормячае на еўрапейскім кантыненце, якое таксама з’яўляецца апошнім у Еўропе прадстаўніком дзікіх быкоў. Акрамя звяроў вы таксама можаце сустрэць і паназіраць за жураўлямі, дзятламі і прадстаўнікамі іншых відаў птушак.

Парк знакаміты сваімі старажытнымі імяннымі дубамі, узрост якіх перавышае 500 гадоў.

Для дзяцей пушча стала чароўным месцам, дзе ажываюць казачныя героі і здзяйсняюцца неверагодныя цуды. У сядзібе, якая займае амаль 15 гектараў, жыве старажытны казачны персанаж Дзед Мароз са сваёй унучкай Снягурачкай і іншымі героямі казак.

Галоўная славутасць сядзібы — ёлка, упрыгожаная пяццю тысячамі лямпачак. Вышыня яе больш за 40 метраў. Знаўцы сцвярджаюць, што гэта самая высокая жывая навагодняя ёлка не толькі ў Еўропе, але і ў свеце.

Ноччу тэрыторыя сядзібы зіхаціць ад мноства гірлянд. А домік Дзеда Мароза ўпрыгожваюць каля 40 тысяч рознакаляровых лямпачак. Таму ён нагадвае незвычайны маляўнічы церам. Пабачыўшы цуды аднойчы, хочацца зноў вярнуцца да іх.

Фота Сяргея ВАРАНОВІЧА.