Язмін навеяў

А да гэтага аўтарам парфумна-эстэтычнай кампазіцыі і адначасова вулічным дызайнерам выступаў бэз – белы, ліловы, блакітны, персідскі, пушысты, «гладзенькі», у якім дзяўчаты ва ўсе часы шукаюць пяціпялёсткавае «шчасце». Лёгкая гарчынка ў непаўторным водарным цудзе – усе разам узятыя «ніны рычы», «дзіёры», «дольчы і габана» адпачываюць, таму што яны могуць толькі наблізіцца да ідэала. А сам ідэал – на бэзавым, ці язмінавым, ці ружовым кусце, ці півоняй альбо касачом, ці фіялкай альбо флёксамі раскрываецца сонцу і месяцу-зоркам, разносіцца ветрыкам, і злавіць яго немагчыма – можна толькі адчуць, і толькі, што называецца, у жывой прыродзе.

Мілую воку і сэрцу квецень добра было б бачыць не толькі  за плотам агародчыкаў ці дач. Не сапсавала б яна нашы паркі, скверы, газоны, ох, не сапсавала б. Уявіце, напрыклад, пешаходную частку вуліцы 17 Верасня, дзе на клумбе прапісаўся б куст шыпшыны. Прыгожа? Вельмі! Люба? Усім сэрцам! І як жа сугучна пранікнёным радкам, якім ужо амаль стагоддзе:

Нельга сказаць, што наш гарадок не зялёны. Ёсць дзе схавацца ў спёку – у засені, ёсць чым палюбавацца ў час прагулак. Адна маладзенькая ліпавая алея (уздоўж аграрнага каледжа, насупраць стадыёна) чаго вартая – такая аптымістычная і такая кранальная!

Але, здаецца, можна было б прадумаць і ўнесці сваю непаўторнасць, іскрынку ў аблічча маладога і стыльнага ў свае 525 гадоў горада, і скарыстацца для гэтага, скажам так, традыцыйным матэрыялам. А што больш традыцыйнае і сімвалічнае, лірычнае і патэтычнае, звычайнае і святочнае для гарадскога летняга пейзажу, чым  квітнеючыя бэз, язмін, чым прыгажуні шыпшына, каліна, рабіна…

Вось і на беразе Ведзьмы, там, дзе  журчыць крынічка, можна было б стварыць сапраўдны цуд, «напісаны» ўсім зразумелай мовай флоры. У Брэсцкай крэпасці, напрыклад, подзвіг абаронцаў зямлі беларускай услаўляе, у тым ліку, і бэзавая алея. І як жа шчымліва, як пранікнёна гучаць яе  маўклівыя словы, калі ўвесну-ўлетку яна ў  квецені.  А кусты шыпшыны даўно «прапісаліся» ў Мінску, пасуюць яны сталічным газонам і скверам, нават Нацыянальнай бібліятэцы.

Аднойчы, у верасні 2010 года, «веснікаўцы» прапанавалі пасадзіць дуброву ў Флер’янове ля былой сядзібы Бохвіцаў, дзе ўжо больш за стагоддзе цягнецца да сонца дуб, пасаджаны гасцяваўшай тут польскай пісьменніцай Элізай Ажэшка. Гэта ідэя была падтрымана нашымі землякамі і ўвасоблена ў жыццё: сёння дрэўцы набіраюцца сілы, кучаравяцца кронай, радуюць сваёй жыццесцвярджальнай  прысутнасцю побач з няхай дагледжанай, але даволі саліднай па ўзросце сядзібай.

Магчыма, у сённяшніх разважаннях, навеяных  квітнеючым язмінам, землякі пачуюць  тое, што даўно гучала і ў іх душах. І мы разам працягнем шчыраваць над удзячнай справай, каб «самы лепшы горад той, дзе ты жывеш», стаў яшчэ прыгажэйшым, яшчэ мілейшым і больш прывабным. Каб рабінава-шыпшынавыя аўтографы нашай любві краскамі самых высокіх і шчырых пачуццяў аздобілі яго вулачкі і завулкі. Вобразна кажучы, архідэі, эдэльвейсы і іншая экзотыка, якая залётна «прызямлілася» на нашых падаконніках, клумбах, шыльдах, не так саграе душу і не такая мілая воку, як «цвяток радзімы васілька».